குழந்தைமை ததும்பும் கவித்துவம்

குழந்தைமை ததும்பும் கவித்துவம் 

கவிதைகளின் தேவைகளும் தேடல்களும் நமது வாழ்வில் நீக்கமற நிறைந்திருப்பதை அனுபவப்பூர்வமாக உணர்கிறேன். கவிதைகள் தமது புஷ்பக விமானத்தில் ஏற்றி நம்மை பிரபஞ்ச உலா அழைத்துச் செல்லக் கூடியவை. அதே சமயம், பெரும் பிரளயங்களை நம் மனதுக்குள் கிளர்த்தி நம்மை நாம் அறியாமலே சுக்கு நூறாக உடைத்து உருக்குலைத்து விடக் கூடையவையும் கூட. பல சமயங்களில் புன்னகைகளைத் தருகின்ற இந்தக் கவிதைகள் தான் விழியோரம் சலனமற்று வழியும் ஒற்றைத் துளிக் கண்ணீரையும் நமக்குப் பரிசளிக்கின்றன.

ஏன் கவிதை, எதற்குக் கவிதை, எப்படிக் கவிதை என கவிதைகளைக் கேள்விகளாலும் கேலிகளாலும் எதிர்கொள்பவர்களுக்குச் சொல்ல என்னிடம் தத்துவங்கள் இல்லை. ஆனால் இந்தச் சின்னஞ்சிறிய மனிதனிடம் சில அனுபவங்கள் உள்ளன. கவிதைகளால் ஆன அனுபவம்.அவற்றின் வழியே தான் இவன் இந்தக் கவிதைகளைப் பார்க்கிறான், இந்த உலகைப் பார்க்கிறான்.இந்தக் கவிதைகளால் ஆன உலகை நேசித்து வாழ்கிறான். கவிதைகளைக் கழித்துவிட்டுப் பார்த்தால் இந்த வாழ்வு அத்தனை ஆதூரமாய் இருக்காது என்பதை ஆணித்தரமாக நம்புகிறான்.

ஒரு அணுகுண்டு என்பது எந்த வடிவத்தில் இருந்தால் வெடித்துச் சிதறி தன்னோடு சேரும் அத்தனையையும் சாம்பலாக்கும் என்று கணக்குள்ளதா.?  போலவே, கவிதை எந்த வடிவத்தில் இருந்தாலும் மனதுக்கு நெருக்கமாக இருக்கும்பட்சத்தில் அதைக் கொண்டாட எங்கோ யாரோ இருந்து கொண்டே தான் இருக்கிறார்கள். மரபுக்கவிதை, புதுக்கவிதை,நவீன கவிதை, ஹைக்கூ,சென்ரியு என பெயர்கள் வேறு வேறாக இருக்கலாம் வகைமைக்காக. ஆனால் கவிதை ஒன்று தான். அளவில் சிறியது என கவிதைகளைக் கவனிக்காமல் இருக்க முடியாது. இரண்டடித் திருக்குறளும் ஒரே அடி ஆத்திச்சூடியும் உலகின் ஒட்டு மொத்தக் கவித்துவத்தையும் தமக்குள் கொண்டவைதாம்.

கவிதைக்கான கருப்பொருள்களில் மிக நெருக்கமானவையாக கவிஞனுக்கும் வாசகனுக்கும் ஒரே சமயத்தில் பொருந்திப்போவது வெகு சில மட்டுமே. அவ்வாறானவற்றில் கூடுதல் கவனிப்புக்குள்ளாவது குழந்தைமை. ஒவ்வொரு கலைஞனுக்குள்ளும் ஏன் ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் ஒரு குழந்தை இருக்கிறது என்பது தான் பிரதானமான காரணமாகிறது இதற்கு.என்றாலும், கவிஞனுக்குள் அந்தக் குழந்தை மனம் சற்று தூக்கலாகவே இருக்கிறது குதூகலம் கொப்பளிக்கும் பால்யத்துடன்.

குழந்தைமை மிதக்கும் கவிதைகளில் ஒரு மென்னுலாப் போவது வாழ்நாள் வரமென்பதை விரும்பி அனுபவிக்கிறேன். கவிதைகள் உண்மையில் குழந்தைகளின் பிஞ்சு விரல்களில் நம்மை இறுகப் பற்றி அழைத்துப் போகின்றன சுகந்தம் வீசும் பூக்காட்டுக்குள். திரும்பி வருதல் சாத்தியமற்று இக்கவிதைகளில் தொலைந்து போதல் சாத்தியமானால் மனம் விரும்பித் தொலைந்து போவேன்.

கவிஞர் ஜான் சுந்தர்  சொந்த ரயில்காரி எனும் தனது முதல் தொகுப்பின் பக்கங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் தனது குழந்தைகளை அல்லது தனது கவிதைகளை ஒரு மெல்லிசையில் நடனமாட வைத்திருக்கிறார். மனதை மயக்கும் இசையில் லயித்திருக்கையில் திடும்மென உயரும் உச்சஸ்தாயி ஸ்வரத்தில் ஒருகணம் அதிரச் செய்து மீண்டும் தாலாட்டுகிறார்.

இவரது கவிதைகளெங்கும் பரவிக் கடக்கும் படிமங்களிலும் நுணுக்கமான அன்பினாலும் நாம் நம்மை இழந்து விடுகிறோம் ஒரு கணம்.

        உயிர்க்கொல்லி

பாப்பாவின் கனவில்

அடிக்கடி வருகிறதொரு

கரடி பொம்மை

பாப்பாவை விடவும் உயரமான

பொம்மையொன்றைப் பரிசளிப்பதாக

அப்பாவுக்கும் உண்டு ஒரு கனவு

கடைக்காரர் சொன்ன விலை தடுக்கி

கனவிலிருந்து கீழே விழுந்தார் அப்பா.

சிங்கம் புலி விளையாட்டின் போது

குழந்தையின் நினைவடுக்குகளில் இருந்து

எதிர்பாராவிதமாக வெளிப்படுகிறது கரடி

மூர்ச்சையாகிறார் அப்பா

கரடி வரும்போதெல்லாம்

இப்படி சமயோசிதமாக

மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு

செத்தது போல் நடிக்கிறார்

அல்லது செத்து செத்துப் பிழைக்கிறார்.

புருவம் உயர்த்த வைக்கிறது கவிதை. ஒரு சிறுகதையின் பாங்கை, அதன் அழுத்தத்தைத் தந்து விடுகிறது இந்தக் கவிதை. மகள் விரும்புமொரு கரடி பொம்மையை வாங்க இயலாத அப்பாவின் பாத்திரம் செத்துச் செத்துப் பிழைப்பது நம்மையும் அழுத்தி மரண வலியை உணர வைக்கிறது.இப்படி வலிகளையும் இயலாமைகளையும் எள்ளல் தொனியில் ஒரு கொண்டாட்டத்தைப் போல வார்த்தைகளாக்கிவிடுகின்ற கவிதை மனம் அபூர்வமானதல்லவா. கரடி பொம்மையைக் குறியீடாக்கிக் கொண்டால் குழந்தையும், தந்தையும் தாமாகக் குறியீடாகிக் கொள்ள இது வாழ்வுக்கான ஒரு தத்துவக் கவிதையாகவும் பரிமாணம் கொள்கிறது.

குழந்தை மணம் கமழும் கவிதைகளை மனம் அசை போடும் போதெல்லாம் ஒரு கவிஞனின் பெயர் மனதுக்குள் தானாக வந்தமர்ந்து கொள்ளும். அவர் முகுந்த் நாகராஜன். தனது வசீகர கவிதை வரிகளால் தனக்கென ஒரு பிரத்யேக கவிதை சொல்லலில் தனிப்பட்டு நிற்பவர். அவரது ஒரு கவிதை

நீர் தெளித்து விளையாடுதல்

முன் பின் பழக்கம் இல்லாத

பயண வழி உணவு விடுதியில்

சாப்பிட்டு விட்டு

கை கழுவப் போனேன்.

சாதாரண உயரத்தில்

இரண்டு வாஷ்பேசின்களும்

மிகக்குறைந்த உயரத்தில்

ஒரு வாஷ்பேசினும் இருந்தன.

கை கழுவும்போது

காரணம் தெரிந்து விட்டது.

குள்ள வாஷ்பேசின் முன்

இல்லாத குழந்தையின் மேல்

செல்லமாக தண்ணீர் தெளித்து

விளையாடி விட்டு

விரைவாக வெளியே வந்து விட்டேன்.

-    முகுந்த் நாகராஜன்

இங்கு கவிதை வரிகளில் குழந்தை இல்லை. இல்லாத குழந்தைதான் கவிதையாகியிருக்கிறது.யாருமற்ற ஒரு இடத்தில் அது குழந்தைகளுக்கான இடம் என்ற கணத்திலேயே அங்கு ஒரு குழந்தையை உருவகம் செய்து கூட விளையாடச் செய்வது அற்புதமான கவிமனத்தின் நிலையே.

குழந்தைகளைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கும் இந்த மனிதர்கள்தாம் வன்புணர்ந்து,தூக்கிலிட்டு,குரல்வளை நெறித்து,குப்பைத் தொட்டியில்வீசி என குழந்தைகள் மீதான வன்முறைகளையும் நிராகரிப்புகளையும்குரூரமாக நிகழ்த்திவருகின்றனர் என்பது மறுக்கவும் மறைக்கவும் இயலா உண்மை. குழந்தைகளின் மீதான வன்முறைகளைக் காலத்தின் குரலில் பதிவு செய்ய வேண்டியதும் ஒரு கவிஞனின் கடமை. நரன் அதைச் செய்திருக்கிறார் இந்தக் கவிதையில்.

சிறிய தோட்டா

கடைசி மாவில் ஒரு குட்டி தோசை

குழந்தைக்கென

தைத்து மிஞ்சிய சிறு துணியில் குட்டி கீழாடை அவளுக்கு

அரசின் ஆயுதத் தொழிற்சாலைகளில்

மிஞ்சிய கடைசி உலோகத்தை வீணாக்காமல்

ஒரு சிறிய தோட்டா

குழந்தையின் உடலுக்கென

-    நரன்

குழந்தைகளுக்கான தயாரிப்புகளைப் போலவே தான் கவனமாகப் பார்த்துப் பார்த்துச் செய்யப்படுகின்றனவா அவர்களுக்கான ஆயுதங்களும் எனக் கவிஞன் கேட்கும் கேள்வி நம் நெஞ்சைப் பதறச் செய்கிறது. பாலச்சந்திரன் உட்பட ஈழக் குழந்தைகளையும், சிரியா, ஆப்கன் என அனைத்து உலகக் குழந்தைகளின் உருவங்களும் நம் கண்களின் முன் ஒரு நீர்த்திரையாகத் தொங்கவிடச் செய்யும் உணர்வுகளைத் தூண்டிவிடச் செய்யும் வரிகள் தாம் நரன் எழுதியிருப்பது.

குழந்தைகளையும் , குடும்பத்தையும் பொருளீட்டலின் பொருட்டுப் பிரிந்து தூர தேசத்தில் இருக்கும் நண்பர்கள் நமக்கு இருப்பார்கள். அவர்களின் வலிகளை நிறையக் கவிதைகள் பேசியிருக்கின்றன. அதில் ஒன்றுதான் ஸ்டாலின் எழுதிய விகிதங்கள் என்ற கவிதை.

      விகிதங்கள்

பொருள் வயின்

பிரிந்து சென்ற தகப்பனிடம்

அரையாண்டுத் தேர்வு

மதிப்பெண்களை

அலைபேசியில் சொல்கிறாள்

ஐந்து வயது சிறுமி

தமிழில் 48க்கு 50

ஆங்கிலத்தில் 98க்கு 100

.. .. .. …

கடல் கடந்து சென்றவனுக்கு

கண்களில் கசிகிறது

நிரப்பவியலாப் பிரியத்தின்

தலைகீழ் விகிதங்கள்

-    கே.ஸ்டாலின்

தமது குழந்தைகளையேஅலைபேசியின் வழி மட்டுமே அறிமுகமாகியிருக்கிற அப்பாக்கள் இருக்கிறார்கள். பத்துக்குப் பத்து அறையொன்றில் அவர்கள் தங்களின் குழந்தைகளுக்கான அரண்மனைகளைக் கட்டிக்கொண்டிருகிறார்கள். அவர்களது மனோநிலையையைப் பதிவு செய்யும் கவிதையாக இருக்கிறது இது.

குழந்தைகளின் குதூகலமான உணர்வுகளைக் கவிதைவரிகளில் பதிவு செய்யும் ப்ராங்க்ளின் குமாரின் கவிதையொன்று ..

    ஞாபகம்

மனனம் செய்த

மளிகைப் பொருட்களை

ஜெட் புகையில்

தவற விட்டு

வீட்டுக்கே திரும்புகிறது

குழந்தை

-    பிராங்க்ளின் குமார்

ப்ராங்க்ளின் அற்புதமான புகைப்படக் கலைஞன் அதைவிடவும் கூடுதல் சிறப்புமிக்க கவிஞன்.அவரது கவிதைகளில் காட்சிப் படிமங்கள் செறிந்து கிடக்கும். அவரது புகைப்படக் காட்சிகளிலோ கவித்துவாம் நிறைந்திருக்கும். அவரது ஞாபகம்  கவிதை நமது பால்ய நினைவுகளைக் கிளறிவிடும் செயலைச் செய்கிறது. வீட்டிலிருந்து அம்மா சொல்லியனுப்பிய மளிகைப் பொருட்களை மந்திர உச்சாடனம் போலச் சொல்லிக் கொண்டே போன டவுசர் கால ஞாபகங்கள் நம்மைப் புன்னகைக்க வைக்கின்றன இவரது வரிகளில். சமீபத்தில் வெளியான தனியார் தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியின் விளம்பரக் காணொலியிலும் இப்படி ஒரு காட்சி இருக்கும். நமது மென் ரசனைகளைத் தூண்டும் இப்படியான கவிதைகள் நமது ஆழ்மனதின் குழந்தைத் தனத்தை மட்டுமல்லாது கவித்துவத்தையும் சற்றே கிளறிவிட்டுவிடுகின்றன.

கவிஞர் வைகறையின் தனிச்சிறப்பான கவிதைகளும் குழந்தைக் கவிதைகளே. குழந்தைகளைக் கொண்டாடும் " ஜன்னலைத் திறந்தவன் எட்டிப் பார்க்கப்படுகிறான்" என்ற ஒரு கவிதைத் தொகுப்பையே அளித்தவர். அந்தத் தொகுப்பிலுள்ள அழகான ஒரு கவிதை இதோ

   துவட்டிவிடும் முன்

முழுவதும் நனைந்தவனாய்

வீட்டிற்குள் வந்த ஜெய்குட்டியைத்

துவட்டி விடும்முன்

முத்தமிடுகிறாள் அம்மா,

இன்று ஜெய்குட்டி

மழைக்கு வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறான்

ஒரு அம்மாவின் முத்தத்தை

- வைகறை

குழந்தைகளைக் கவிதையாக்கி , மழையைக் கவிதையாக்கி, மழைக்கு ஒரு கவிதை முத்தம் தரச் செய்து என இந்தக் கவிதை ஒரு நல்ல வாசிப்பனுபவத்தைத் தரும் மனதுக்கு நெருக்கமான கவிதை.

கவிதைகளில் நிறைந்து கிடக்கின்ற குழந்தைமை நமதாக, நம்மை பிரதிபலிப்பதாக இருப்பதாலேயே இந்தக் கவிதைகள் நமக்குக் கூடுதல் நெருக்கமாகின்றன. குழந்தைக் கவிதைகளில் இருக்கும் அழகியல் சாதாரண வாசகரிலிருந்து தீவிர இலக்கிய வாசகர் வரைக்கும் ஒரு புன்னகையை உள்மனச் சிலிர்ப்பை வரவழைக்கும் திறனைக் கொண்டுள்ளன.

கவிதைகளின் பால் ஆர்வமற்று, வாசிப்புப் பழக்கமற்று இருக்கும் யாவர்க்கும் கூட புரியும் எளிய கவிதைகள் இவை. இதன் காரணத்தினாலேயே கொண்டாடப்பட்டும், பரவலாகக் கவனிக்கப்பட்டும்,வெகுஜன ஊடகங்களிலும் அதிக அளவில் பிரசுரிக்கப் பட்டும் இந்தக் கவிதைகள் அதிக அளவில் புழக்கத்தில் உள்ளன.

ஒரு நல்ல கவிதை எதையாவது செய்ய வேண்டும் எனச் சொல்வோம், எதையும் செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம் இல்லையெனவும் வாதிடுவோம். இருப்பினும் நல்ல மனநிலையில் ஒரு குழந்தையின் புன்னகையை யாரால் நிராகரிக்க முடியும்.? அவ்வாறாகவே இக்கவிதைகளின் அழகியலையும் அது தரும் நெருக்கமான உணர்வையும் நம்மால் நிராகரிக்கவே முடியாது.

கடைசியாக எனது ஒரு கவிதை

குழந்தைகளின் மொழி

அம்மாக்களுக்கு மட்டுமே

புரிவது போலவே

பொம்மைகளின் மொழி

குழந்தைகளுக்கு மட்டுமே புரிகின்றது..

- இரா.பூபாலன்

ஆம். பொம்மைகளின் மொழியைப் புரிந்து கொள்ள நாம் நமது கிரீடங்களைக் கழற்றி வைத்துவிட்டு, நமது முகமூடிகளை அவிழ்த்து விசிறிவிட்டு, ஒரு குழந்தையாகிவிடுவது அவசியம்.

அப்போதுதான் கவிதைகள் இனிக்கும் ..

குறிப்பு :

நந்தலாலா இணைய இதழ்-20ல் வெளியான கட்டுரை

http://www.nanthalaalaa.com/2015/10/12.html 

நன்றி : கவிஞர் வைகறை